آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز

مثل آن روز نخست

يا زميني را که، دلش ازسردي شب هاي خزان

بلکه از عاطفه لبريز شد و

نفسي از سر اميد کشيد

ودر آغاز بهار ، دشتي از ياس سپيد

زير پاهامان ريخت ،

تو مرا داري و من

هر شب و روز ،

ماه من ! دل به غم دادن و از ياس سخن ها گفتن

ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزي، مثل باران باريد

يا دل شيشه اي ات ، از لب پنجره عشق ، زمين خورد و شکست،

با نگاهت به خدا ، چتر شادي وا کن

او هماني است که در تار ترين لحظه شب، راه نوراني اميد

او هماني است که هر لحظه دلش مي خواهد ، همه زندگي ام ،

معني خوشبختي ،

اين همه غصه و غم ، اين همه شادي و شور

چه بخواهي و چه نه ! ميوه يک باغند

ولي از ياد مبر،

پشت هرکوه بلند ، سبزه زاري است پر از ياد خدا