شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

فریبنده زادو فریبا بمیرد

شب مرگ تنها نشیند به موجی

رود گوشه ای دور،تنها بمیرد

در آن گوشه چندان غزل خوانمد آن شب

که خود در میان غزل ها بمیرد

گروهی بر آنند کین مرغ شیدا

کجا عاشقی کرد،آنجا بمیرد

شب مرگ از بیم،آنجا شتابد

که از مرگ غافل شود تا بمیرد

من این نکته گیرم که باور نکردم

ندیدم که قویی به صحرا بمیرد

چو روزی ز آغوش دریا بر آمد

شبی هم در آغوش دریا بمیرد

تو دریای من بودی ،آغوش وا کن

که میخواهد این قوی زیبا بمیرد...

مهدی حمیدی شیرازی